Shënimet e Terapistit

Rezistenca e meshkujve në kërkimin e ndihmës nuk është aspak një rastësi. Kjo rezistencë nuk është thjesht personale, por një ngarkesë e tërë simbolike e mësuar që u thotë meshkujve se të flasësh për të brendshmen është një formë e qartë dobësie. Moskërkimi i ndihmës psikologjike nuk është i lidhur direkt vetëm me faktin e të qënurit mashkull aq sa me kulturën tonë e të moskërkuarit ndihmë, por që padiskutim për meshkujt kjo bëhet akoma më e vështirë për shkak të pritshmërive ndaj burrave dhe roleve që pritet që ato të ndërmarrin. Gjatë përvojës klinike, kam takuar meshkuj që shpesh vijnë

Një reflektim psikanalitik mbi aktin e të folurit në fushën klinike!  “La parole est le meurtre de la chose” “Fjala është vrasja e gjësë” Jacques Lacan (Katër konceptet themelore të psikanalizës, 1964) “Fjala është vrasja e gjësë”  shkruan J.Lacan në Seminarin e tij XI (Katër konceptet themelore të psikanalizës, 1964). Nuk është thjesht një fjali poetike; është një mënyrë për të na kujtuar se fjala nuk është një etiketë sipërfaqësore, por një akt që lë gjurmë, një operacion simbolik me pasoja në strukturën e subjektit. Ajo që thuhet, si thuhet, dhe pse thuhet, janë akte që nuk kalojnë pa pasoja në

Të dish është konsideruar përherë si virtyti më i lartë ndër njerëz. Mirëpo sot, në kohën që dija matet me ekspertët që flasin, algoritmet që masin dhe kur gjithçka kërkon shpjegim, përkufizim, drejtim, ka një hapësirë delikate në marrëdhënien njerëzore ku “të mendosh se di” nuk ndihmon, përkundrazi, të pengon. Dhe kjo hapësirë është pikërisht marrëdhënia terapeutike. Në psikanalizë, terapisti nuk merr asnjëherë rolin e atij që “e di”. Ai nuk udhëzon, nuk orienton, nuk i tregon tjetrit kush është. Në zemër të psikanalizës nuk qëndron dija, por një formë e veçantë e mosdijes. Jo padije por siç e quan Lacan-i: